Psycholog prowadzący upierał się przy tezie niedożywienia, naciskał na hospitalizację psychiatryczną i dożywianie na oddziale pediatrycznym, a rodzicom rekomendował przymusowe strategie żywieniowe w postaci kar i ograniczeń. Coraz częściej wracał też wątek rzekomych zaniedbań rodzicielskich. W praktyce oznaczało to cotygodniowe ważenie i pytania o przyrost masy, które dziewczynka odbierała jako stygmatyzujące i zawstydzające. Zaczęła unikać wizyt, nasilił się lęk związany z jedzeniem i samym kontaktem terapeutycznym.